Oferta przedszkola

Jakie zajęcia możemy zaoferować?

Metoda Integracji sensorycznej

Integracja sensoryczna oznacza prawidłowe i jednoczesne odczytywanie przez mózg danych dostarczanych przez zmysły. Integracja sensoryczna pozwala na wykonywanie zaplanowanych i niezaplanowanych ruchów z jednoczesnym uwzględnieniem wiedzy o otoczeniu dostarczanej przez wszystkie zmysły w sposób automatyczny, nie wymagający zastanawiania się i kontroli.

Wybrane objawy dysfunkcji integracji sensorycznej:

ma trudności z samodzielnym piciem, żuciem i przełykaniem pokarmów (preferuje dania papkowate),
źle toleruje wykonywanie przy nim czynności pielęgnacyjnych i higienicznych, takich jak: obcinanie włosów, paznokci, mycie twarzy, zębów, smarowanie kremem, czesanie, czyszczenie nosa, uszu itp.
wiele czynności samoobsługowych wykonuje z trudem, powoli, niezdarnie,
ma problemy z samodzielnym myciem się, ubieraniem, zwłaszcza zapinaniem guzików i sznurowaniem butów,
ma słabą równowagę: potyka się i upada częściej niż rówieśnicy, prawie zawsze ma jakiś siniak czy zadrapanie,
podczas dłuższego siedzenia ma trudności z utrzymaniem głowy w pozycji pionowej, podpiera ją ręką, kładzie się na stoliku itp.
jest nadruchliwe, nie może usiedzieć/ustać w jednym miejscu,
trudno się koncentruje, a łatwo rozprasza,
jest impulsywne, nadwrażliwe emocjonalnie, często się obraża,
bywa uparte, negatywistyczne,
w porównaniu do innych dzieci czy wymogów sytuacji porusza się zbyt szybko lub za wolno,
nabywanie nowych umiejętności ruchowych sprawia mu trudność, np. jazda na rowerze, rzucanie i łapanie piłki, pływanie,
wchodząc/schodząc po schodach częściej niż inne dzieci trzyma się poręczy, niepewnie stawia nogi,
nieumyślnie wchodzi lub wpada na meble, ściany, inne dzieci,
niewłaściwie czy wręcz dziwacznie trzyma różne przedmioty codziennego użytku, np. nożyczki, sztućce czy przybory do pisania,
unika dziecięcego baraszkowania z rodzicami lub rodzeństwem,
uwielbia ruch, poszukuje go, dąży do niego. Jest stale w ruchu – biega, podskakuje, często zmienia pozycję ciała,
przejawia duży lęk przed upadkiem lub wysokością, okazuje niepokój, gdy musi oderwać nogi od podłoża, np. wejść na wysokie schody, na drabinkę, usiąść na wysokim stołku,
w nowym miejscu czuje się zagubione, potrzebuje sporo czasu, by zdobyć orientację w otoczeniu,
często myli stronę prawą i lewą, w obrębie własnego ciała oraz w otaczającej przestrzeni, podczas gier zespołowych zdarza się, że biegnie w innym kierunku niż jego drużyna, w inną stronę niż piłka, którą ma złapać, jest zdezorientowane, ma słabe wyczucie odległości,
nie ma dominacji jednej ręki,
ma trudności z czytaniem i pisaniem, częściej niż inne dzieci w jego wieku myli, odwraca znaki graficzne, ma trudności w przepisywaniu, przerysowywaniu z tablicy,
ma kłopoty z cięciem nożyczkami, rysowaniem po śladzie, kalkowaniem itp.
sprawia wrażenie słabego, szybko się męczy,
nie lubi karuzeli, huśtawki, lub przeciwnie – uwielbia to.

Podczas diagnozy terapeuta, stosując wywiad, obserwację i standaryzowane testy, ocenia:

modulację sensoryczną – ocenia jakość odbioru bodźców i ewentualną nadwrażliwość (zbyt silną reakcję na dopływające bodźce) lub podwrażliwość (zbyt słaba reakcja organizmu nie adekwatna do nasilenie bodźca),

ewentualną przetrwałość odruchów wrodzonych,
napięcie mięśniowe i jakość jego dystrybucji,
funkcje wzrokowe i słuchowe,
funkcjonowanie motoryki małej i dużej oraz ogólną koordynację ruchową.

Terapia Integracji Sensorycznej

Terapia najczęściej prowadzona jest na zasadzie uporządkowanej zabawy przy użyciu przyrządów, takich jak huśtawka czy zjeżdżalnia. Zajęcia godzinne odbywają się 1-2 razy w tygodniu przez okres od kilku miesięcy do 2 lat. Jej efekty, osiągnięcie automatyzmu w przetwarzaniu wewnętrznym bodźców sensorycznych, właściwa reaktywność, poprawienie koordynacji wzrokowo-ruchowej, mają przełożenie na poprawę funkcjonowania dziecka w świecie, łatwiejsze uczenie i przyswajanie wiedzy oraz lepsze samopoczucie. Dziecko osiąga rodzaj zrównoważenia i uspokojenia, które wpływa na poprawę jego pozycji w szkole i grupie rówieśniczej.

Należy pamiętać, że zaburzenia integracji sensorycznej nie są problemem wieku rozwojowego, z którego się wyrasta. Osoby nie objęte terapią będą się borykać z problemami z nich wynikającymi również w życiu dorosłym.

Terapia logopedyczna i logorytmika

Diagnoza logopedyczna obejmuje:

badanie funkcji oddychania,
badanie sprawności narządów artykulacyjnych,
orientacyjne badanie słuchu i pamięci słuchowej,
badanie słuchu fonemowego,
sprawdzenie nadawania i rozumienia mowy,
badanie wymowy pod względem poprawności artykulacyjnej.

Terapia logopedyczna obejmuje zaburzenia mowy i wady wymowy, m.in.:

opóźniony rozwój mowy – obejmuje stymulację rozwoju mowy i wszechstronne usprawnianie funkcji mowy, poprzez właściwe wzorce językowe, życzliwą postawę i atmosferę dąży się do stworzenia optymalnych warunków do rozwoju mowy,
zaburzenia mowy i komunikacji – o typie afazji, autyzmu, mutyzmu; terapia dzieci z dysfunkcjami OUN – obejmuje usprawnianie procesu komunikacji w stopniu umożliwiającym mu radzenie sobie w życiu, kontakt z otoczeniem, także poprzez alternatywne formy komunikowania się (np. gesty, piktogramy),
dyslalię – wad wymowy (np. seplenienie, rotacyzm, mowa bezdźwięczna) – celem terapii wad wymowy jest usunięcie niewłaściwych form realizacji głosek i zastąpienie ich poprawnymi, a następnie utrwalenie kolejno w mowie kontrolowanej i spontanicznej.

Czas i efekty terapii zależą od rodzaju i przyczyny zaburzenia lub wady. Najważniejszy w procesie terapii jest wymóg systematycznej pracy, głównie w domu, dlatego tak ważna jest współpraca z rodzicami i prowadzenie przez nich samodzielnych ćwiczeń z dzieckiem.

Logorytmika wspiera terapię logopedyczną łącząc ją z rytmiką. Oddziałuje na sferę słuchową i ruchową dziecka w ścisłym połączeniu z metodologią pracy logopedycznej. Logorytmika proponuje zestaw ćwiczeń muzyczno-ruchowych, na bazie których stosuje się ćwiczenia słowno-ruchowe. Ich wiodącym składnikiem jest rytm. Terapia może być realizowana niezależnie od poziomu intelektualnego dziecka, jego rozwoju ruchowego czy muzycznego.

Jest skierowana przede wszystkim do dzieci z:

zaburzeniami mowy,
zaburzeniami zachowania,
zaburzeniami funkcji słuchowych i wzrokowych.

Metoda logorytmiczna oparta jest przede wszystkim na rytmie i tekstach słownych inspirujących swobodne ruchy całego ciała, z założenia mające usprawnić dziecko ruchowo, co prowadzi do usprawnienia małej motoryki – mowy. Ruch przy muzyce jest ćwiczeniem sprawności słuchowo-ruchowej i wrażliwości słuchowej, niezbędnej w odbiorze i artykulacji poprawnego wzorca podawanego przez logopedę. Śpiewanie przy muzyce, w ruchu, poza kształceniem funkcji psycho-ruchowych, kształci wydolność aparatu głosotwórczego, reguluje oddech usprawniając aparat artykulacyjny.

Ćwiczenia logorytmiczne likwidują zaburzenia współtowarzyszące zaburzeniom mowy, a także likwidują dysfunkcje, które je powodują. Przyczyniają się do zaktywizowania rezerw funkcjonalnych oraz wykształcenia funkcji wielozmysłowych. Ponadto, mają korzystny wpływ na osobowość dziecka. Pomagają dzieciom zalęknionym, z niską samooceną otworzyć się i poznać swoje możliwości. Ćwiczenia kształcą inwencję twórczą dziecka, usprawniają jego aparat mięśniowo ruchowy i uwrażliwiają je na zjawiska akustyczne.

Elektrostymulacja

Elektrostymulacja to zabieg, który wywołuje skurcz mięśnia za pomocą prądu impulsywnego. Skurcz ten może być wywołany za pośrednictwem nerwu zaopatrującego mięsień-TENS, lub bezpośrednim działaniu na mięśniu- EMS. Dziecku przyklejane są w określonych miejscach elektrody żelowe, a terapeuta dobiera rodzaj prądu (TENS, EMS), częstotliwość oraz natężenie. Czasami używa się także mobilnych elektrod punktowych lub elektrod typu rękawica.

Zabieg elektrostymulacji wspomaga tradycyjne działania logopedyczne i jest wskazany przy:

– obniżonym lub wzmożonym napięciu mięśni w obrębie jamy ustnej i uczestniczących w procesie artykulacji,

– nieprawidłowej pozycji spoczynkowej języka,

– przy połykaniu infantylnym,

– w dyslalii (czyli tzw. wadach wymowy), kiedy obserwuje się brak właściwej pionizacji języka, zaburzenia pracy mięśni okrężnych ust i podniebienia miękkiego,

– w dysfagii (czyli zaburzeniu przełykania),

– w nadwrażliwości i podwrażliwości występujących często w spektrum autyzmu.

Elektrostymulacja jest zabiegiem bezpiecznym dla dziecka, jednak istnieją przeciwwskazania do jego przeprowadzenia. Należą do nich:

– epilepsja,

– wady kardiologiczne, wszczepiony rozrusznik serca,

choroby onkologiczne w trakcie leczenia,

– wszczepiony implant ślimakowy,

– wszczepiona zastawka otrzewno-komorowa,

– zmiany skórne typu pokrzywka, AZS oraz gojące się rany,

– infekcja, podwyższona temperatura,

– dzień szczepienia,

– brak zgody lekarza lub rodzica,

– brak współpracy ze strony dziecka.

Po zabiegu możliwe jest wystąpienie miejscowego zaczerwienienia, swędzenie lub posmak metalu w ustach. Objawy te szybko ustępują.

Dlaczego warto spróbować elektrostymulacji podczas terapii logopedycznej? Ponieważ skutecznie wspomaga pracę mięśni odpowiedzialnych za mowę, wzmacnia je i usprawnia, a w przypadku wzmożonego napięcia – pomaga je rozluźnić. Ponadto skurcz wywołany impulsem elektrycznym jest mimowolny, rytmiczny i często powstaje tam, gdzie nie można go uzyskać stosując tradycyjne metody.

Aby uzyskać pożądane efekty, należy przeprowadzać zabieg systematycznie przez 3 do 6 miesięcy w seriach i w miarę potrzeb powtarzać.

Terapia pedagogiczna

Terapia pedagogiczna to specjalistyczne działania mające na celu niesienie pomocy dzieciom z różnego rodzaju nieprawidłowościami rozwoju i zachowania. Zaburzenia te koryguje się poprzez oddziaływania o charakterze psychologiczno-pedagogicznym, profilaktycznym i medycznym.

Jest to szczególnie ważne na początku kariery szkolnej dziecka, kiedy niepowodzenia związane z czytaniem, pisaniem i liczeniem, brak osiągnięć w nauce zaczyna budzić niepokój rodziców, nauczycieli i samego ucznia. Warto wtedy zdecydować się na terapię.

Terapia skierowana jest do dzieci:

o inteligencji niższej niż przeciętna,
z zakłóceniami funkcji wzrokowych i słuchowych,
z zakłóceniami i opóźnieniami rozwoju ruchowego razem z zakłóceniami procesu lateralizacji,
o zaburzonym rozwoju procesów emocjonalno-motywacyjnych,
z zaburzeniami mowy,
z zaburzeniami zdolności matematycznych,
z zaburzeniami dynamiki procesów nerwowych.

Trudnościom szkolnym często towarzyszą także trudności wychowawcze, zaburzenia aktywności, zaburzenia emocjonalne, zaburzenia relacji społecznych. Terapia pedagogiczna stwarza dzieciom z zakłóceniami rozwojowymi możliwości wszechstronnego rozwoju. W celu eliminowania niepowodzeń szkolnych oraz ich ujemnych konsekwencji oddziałuje się za pomocą środków pedagogicznych na przyczyny i przejawy trudności dzieci w uczeniu się.

Terapię pedagogiczną prowadzi się w formie indywidualnej i grupowej (liczba uczestników zajęć grupowych wynosi od 2 do 5 uczniów), by spowodować określone, pozytywne zmiany w zakresie sfery poznawczej i emocjonalno-motywacyjnej oraz wiedzy i umiejętnościach dziecka.

Celem terapii pedagogicznej jest:

stymulowanie i usprawnianie rozwoju funkcji psychomotorycznych,
wyrównywanie braków w wiadomościach i umiejętnościach uczniów,
dostrzeganie uzdolnień, sukcesów i pozytywnych cech,
eliminowanie niepowodzeń szkolnych oraz ich emocjonalnych i społecznych konsekwencji poprzez zainteresowanie ich tym, co jest dla nich atrakcyjne i możliwe do osiągnięcia.

Alpakoterapia

Alpakoterapia jest jedną z dziedzin zooterapii. Wyróżnia ją to, że zwierzętami, które mają wspierać terapeutę, są alpaki.

Alpaki to zwierzęta niezwykle przyjazne, inteligentne i łagodne w obyciu. Bardzo szybko można zyskać ich sympatię i zaufanie – nie wykazują zachowań agresywnych. Alpakoterapia to forma spędzania czasu w towarzystwie alpak na otwartej przestrzeni. Przebywanie z alpakami, wychodzenie z nimi na spacer, karmienie, głaskanie i przytulanie się do nich podwyższa poziom endorfin, uspokaja i dodaje pewności siebie.

Kontakt z alpaką:

poprawia samopoczucie,
uczy odpowiedzialności,
łagodzi uczucie napięcia i niepokoju,
pomaga się rozluźnić,
uczy, jak budować relacje,
wspomaga rozwój ruchowy,
wspiera budowanie samooceny i pewności siebie.

Felinoterapia

Felinoterapia (kototerapia) to terapia z udziałem kota. Jest to jedna z form zooterapii, która ma na celu poprawę zdrowia fizycznego i psychicznego poprzez kontakt z kotem. Przede wszystkim kontakt ten ma bardzo duży, pozytywny wpływ na sferę emocjonalną. Obcowanie z kotem dostarcza wiele radości, daje poczucie bliskości, poczucie bezpieczeństwa.

Zajęcia terapeutyczne z udziałem kota (felinoterapia), wpływają na :

poprawę komunikacji,
zdolność okazywania uczuć i emocji,
poprawę koncentracji,
niwelowanie wewnętrznych zahamowań,
poprawę nastroju i samopoczucia,
podwyższenie poczucia bezpieczeństwa,
obniżenie poziomu stresu i lęku
rozwijanie wszystkich sfer poznawczych dziecka.

Edukacja żywieniowa z dietetykiem

Dietetyk to wykwalifikowany specjalista ochrony zdrowia, który posiada szeroką wiedzę w zakresie żywienia człowieka zdrowego i chorego. Poprzez dobór odpowiedniej diety prowadzi profilaktykę chorób dietozależnych oraz jest odpowiedzialny za leczenie żywieniowe w różnych stanach chorobowych. Zajmuje się również upowszechnianiem wiedzy w zakresie prawidłowego żywienia.

Jakie działania prowadzi dietetyk w przedszkolu?

Zwiększenie świadomości rodziców dziecka na temat roli żywienia na każdym etapie rozwoju.
Edukacja w zakresie komponowania posiłków i jadłospisów.
Promowanie zrównoważonej, zbilansowanej diety zapewniającej optymalny rozwój dziecka.
Kształtowanie właściwych nawyków żywieniowych oraz utrwalanie dobrych wzorców dietetycznych.

Muzykoterapia

Muzyka jest jednym z najpopularniejszych rodzajów arteterapii. Wielu uważa, że jest to najbardziej skuteczna forma arteterapiii. Przede wszystkim dlatego, że metody, które wykorzystywane są przez muzykoterapeutów zostały potwierdzone naukowo.

Według definicji Światowej Federacji Muzykoterapii, terapia ta “jest wykorzystaniem muzyki lub jej elementów przez muzykoterapeutę i pacjenta/klienta lub grupę w procesie zaprojektowanym dla ułatwienia komunikacji, uczenia się, mobilizacji, ekspresji, koncentracji fizycznej, emocjonalnej, intelektualnej i poznawczej w celu rozwoju wewnętrznego potencjału oraz rozwoju lub odbudowy funkcji jednostki tak, aby mogła ona osiągać lepszą integrację intra i interpersonalną, a w konsekwencji lepszą jakość życia”.

Biofeedback

Biofeedback – to świadome sterowanie czynnością bioelektryczną mózgu, to forma neuroterapii, czyli usprawniania i poprawiania pracy mózgu.

Jak przebiega trening Biofeedback?

Każdy trening jest poprzedzony podłączeniem osoby trenującej do głowic EEG Biofeedback za pomocą elektrod umocowanych przy użyciu pasty klejącej na wybranych punkach głowy. Z reguły jest to jedna elektroda na głowie oraz po jedenj elektrodzie na każdym uchu.

Umożliwia to trenującemu wykonywanie zlecanych przez terapeutę zadań wyłącznie za pomocą swoich myśli, nie używając do tego klawiatury ani joysticka. Podczas sesji treningowej czynność bioelektryczna mózgu pacjenta jest wzmacniana i zapisywana analogowo. Przetworzona cyfrowo zostaje przypisana pasmom fal mózgowych, które prezentowane są na komputerze terapeuty w postaci liczbowej i graficznej.

Terapia z użyciem metody EEG Biofeedback polecana jest u osób z:
ADHD,
zespołem Aspergera,
dysleksją, dysgrafią,
centralnym niedosłuchem u dzieci,
łagodnymi zaburzeniami poznawczymi,
stanami po urazie czaszkowo-mózgowym,
stanach po udarze mózgu,
padaczce,
zaburzeniach pamięci,
zespołach lękowych, depresyjnych,
przewlekłych bólach głowy, migrenach, zespołach psychoorganicznych.

Trening słuchowy Tomatisa

Rehabilitacja słuchowa metodą profesora Alfreda Tomatisa to trening słuchowy, w którym poprzez specjalne oddziaływanie na narząd słuchu modyfikujemy trwale sposób słyszenia, a tym samym działamy pobudzająco na różne obszary kory mózgowej, przygotowując mózg do pożądanego rodzaju aktywności. Trening słuchowy polega na systematycznym odsłuchiwaniu zaplanowanego, stosownie do diagnozy programu muzycznego, z nagranym głosem matki oraz odpowiednim materiałem dźwiękowym, wykorzystującym głównie muzykę Mozarta i muzykę wokalną z chorałów gregoriańskich – muzyka ta zawiera wszystkie potrzebne do stymulacji częstotliwości.

Efekty rehabilitacji słuchowej to zmiany widoczne po pierwszych sesjach treningu słuchowego lub w trakcie 6-8 tygodni po treningu słuchowym.

Do najczęściej obserwowanych efektów zaliczamy:

lepszy kontakt wzrokowy w rozmowie,
dzieci są bardziej „tu i teraz”,
lepsze rozumienie poleceń i przekazywanych treści,
potrzeba kontaktu werbalnego, większa precyzja w planowaniu wypowiedzi,
większa gotowość do podejmowania nowych rodzajów działania,
większa aktywność i zainteresowanie pracą na lekcjach i innych zajęciach,
lepsza koncentracja i uwaga,
zmniejszona labilność emocjonalna,
większa pewność siebie i otwarcie się na kontakt z innymi,
lepsza koordynacja i precyzja ruchów zarówno w motoryce małej jak i dużej,
lepsza orientacja w przestrzeni,
zmniejszenie nadwrażliwości na dźwięki.

Metoda Tomatisa – dla kogo?

Dla dzieci i dorosłych potrzebujących wsparcia logopedycznego.
Przy zaburzeniach koncentracji i uwagi.
Przy zaburzeniach emocjonalnych.
Dla „niezdarnych ruchowo”.
Dla dzieci i dorosłych z całościowymi zaburzeniami rozwoju (autyzm).
Dla dzieci z ADHD.
Dla dzieci z Zespołem Aspergera.
Dla osób z Mizofonią (nadwrażliwością na dźwięki).

Sala Doświadczania Świata

Sala Doświadczania Świata to specjalnie wyodrębnione pomieszczenie, wyposażone w urządzenia stymulujące rozwój zmysłów. W bezpiecznym i komfortowym otoczeniu za pośrednictwem efektów świetlnych i łagodnych wibracji pobudzane są podstawowe zmysły człowieka. Pobyt w Sali wzbogaca dotychczasowe doświadczenia przez dostarczenie pacjentom różnego rodzaju bodźców, które są przez nich poznawane, badane i kontrolowane za pomocą wszystkich zmysłów. W przyjemnej atmosferze pełnej akceptacji i relaksu dzieci same wybierają bodźce, których w danej chwili potrzebują. Sygnały odbierane są przez zmysły, a następnie dostarczane do układu nerwowego, co wpływa na poprawę stanu zdrowia.

TUS, czyli Trening Umiejętności Społecznych

Zajęcia TUS skierowane są do każdej osoby, która ma trudności w funkcjonowaniu społecznym.

Jest to jedna z częściej polecanych metod pracy z dziećmi i młodzieżą z zaburzeniami ze spektrum autyzmu (autyzm, zespół Aspergera) jak również dla dzieci z ADHD, dzieci zagrożonych niedostosowaniem społecznym. Można również tworzyć grupy dla dzieci, które nie mają diagnozy, ale z różnych powodów doświadczają trudności w funkcjonowaniu w grupie.

Czego uczy TUS?

Z uwagi na różnorodne potrzeby każdej z grup nie ma stałej czy wymaganej listy tematów, które są poruszane podczas zajęć, natomiast można wyodrębnić bloki najczęściej omawiane na spotkaniach:

Podstawowe umiejętności prospołeczne.
Wspólna zabawa (wybór aktywności, współuczestnictwo w zabawie itp.).
Emocje i strategie radzenia sobie z emocjami.
Komunikacja werbalna i niewerbalna.
Trudne sytuacje w szkole i poza nią.

Terapia ręki

Terapia ręki ma na celu usprawnianie pracy rąk i ich czynności manualnych (tzw. motoryki małej).

Terapia skupia się na ćwiczeniach rozwijających ogólną sprawność ruchową dziecka, ze szczególnym uwzględnieniem usprawniania w obszarze rąk. Podczas terapii dbamy o rozwój ruchów precyzyjnych oraz stymulację czucia głębokiego i powierzchniowego.

Jaki jest cel prowadzonej terapii?

poprawienie precyzyjnych ruchów dłoni (mała motoryka),
wspomaganie czucia głębokiego oraz powierzchniowego,
pomoc w nauce pisania,
poprawa czynności samoobsługowych,
wspomaganie umiejętności szkolnych, zabawy,
wspieranie rozwoju mowy,
wspomaganie stabilizacji napięcia mięśniowego.

Zajęcia taneczne od Royal Dance Studio

Zajęcia prowadzone przez Szkołę Tańca Royal Dance. Połączenie tańca z rytmiką to doskonały sposób na poznanie świata muzyki. Zajęcia uczą koncentracji, ćwiczą naszą sprawność fizyczną oraz pamięć. Na zajęciach dzieci poznają różne choreografie do znanych piosenek, a także podstawy tańca towarzyskiego.

Zajęcia Edukacji Przyrodniczej – Ciotka Paprotka

Zajęcia Edukacji Przyrodniczej to świetna okazja, żeby wyjść z budynku przedszkolnego i poznać świat, który nas otacza. Są to wyjątkowe, cykliczne zajęcia, na których dzieci zdobywają praktyczną wiedzę przyrodniczą.

NA SPOTKANIACH Z CIOTKĄ PAPROTKĄ DZIECI MOGĄ:

– pospacerować po lesie,

– pobawić się z rówieśnikami w dzikiej przestrzeni,

– dowiedzieć się czegoś o otaczającej nas przyrodzie,

– przeżyć przygodę!

Informacje o Ciotce Paprotce:

Agnieszka Sztandera – organizatorka spacerów leśnych i warsztatów przyrodniczych dla dzieci; promotorka rodzinnego spędzania czasu w naturze.

www.facebook.com/ciotkapaprotka